De zon zal tenslotte toch ondergaan, hoe mooi zij ook schijnt...

Maandag 16 april 1951

Het moet me van het hart: Dat recepties toch alleraardigste gebeurtenissen zijn. Je stelt je feestelijk in een prettige omgeving en hoort niet anders dan aardigs en leuks verkondigen over het „feestvarken". Oosterparkers neme mij natuurlijk niet kwalijk, dat ik hier deze kwalificatie gebruik, maar feest was het en tenslotte is een varken ook een bijzonder nuttig onderdeel van de grondstof, welke ons in staat moet stellen in dit, de laatste tijd wel wat erg regenachtige ondermaanse te blijven voortleven.

Dus sans rancune. Nuttig lid in de voetbalmaatschappij is Oosterparkers trouwens ongetwijfeld. Tal van hoge mannen - uit district, afdeling, technische commissie, gemeentelijke commissie, sportkeuringsbureau, etc. - hebben het vastgesteld en om aan hoogstaande mannen te behagen is geen geringe lof. Dus werd die receptie een gebeurtenis voor die schare bestuurderen, die zich in The Corner achter de groene tafel verschanst hadden en daar in alle gelatenheid de stroom over zich heen lieten gaan. Ontdaan van alle bloemen, schone woorden franje, kwam het tenslotte hierop neer: Oosterparparkers, jullie hebt wèl gedaan, ga dus zo door. Niet alleen hulde voor je kampioenschap, maar vooral voor je taakvervulling. Wellevend man als voorzitter Steenhuis is, sprak hij woorden van dank. Niet veel, want tenslotte zijn mannen van weinig woorden de beste, zegt Shakespeare. En hij gaf ook zo maar garanties. Ten aanzien van toekomst houding, samenwerking en zo. Zweeg alleen zeer „welsprekend" over de komende promotiestrijd. Wétend, dat tussen de ongetwijfeld goede voornemens en derzelver uitvoering een lange weg ligt. Een weg, waarvoor Heine waarschuwend zijn vinger opsteekt, zeggend dat de zon tenslotte toch zal ondergaan, hoe mooi zij ook schijnt. Tenzij vanzelfsprekend Vondel het van Heine wint en Oosterparkers zich tot devies kiest: wie triomferen wil, lere strijden. Punt en uitroepteken.

Nieuwsblad van het Noorden, maandag 16 april 1951