Met de scheidsrechter de kachel aanmaken...

Maandag 10 november 1947

Het moet me van het hart: Dat het gisteren niet alleen om het onvoldoende spel van GVAV is geweest, dat ik me geërgerd heb. Neen, dat was ook om de publieke reactie op sommige beslissingen van de scheidsrechter. Maar ik troostte me weer met de gedachte, dat ook Vauvenargues' woorden „slachtoffers maken is een teken van geringe bekwaamheid” opgeld deed.

Is het U trouwens wel eens opgevallen, dat het meestal de tribune is, welke „de kachel aanmaakt” jegens de scheidsrechter! Maar als men goed nadenkt is dat toch ook wel weer duidelijk, want zij, die daar schouder aan schouder zitten, zijn in de eerste plaats degenen, die het felst beminnen en, niet waar?, „zij, die beminnen zijn hun verstand kwijt”, zo heet het.

Natuurlijk bedoel ik daarmee niet die vlotte, leuke schare GVAV-zusteren achter mij, want die bleef keurig en alleen de glinsterende oogjes bij het GVAV-doelpunt verrieden welke kant hun hart opging. Neen, die verloofde girls hebben geen onvertogen woord doen horen. Dat zij na die 1-0 stand het laatste kwartiertje wel wilden overspringen, getuigt alleen maar van latente spanningen. Zoals die ook aanwezig bleek bij de eenzame in zijn leren jas, Job Woltjens, als alle grote mannen de bescheidenheid in persoon. Ik hoop van harte voor hem, dat Nietzsche's woorden: „men beloont een leraar slecht als men altijd maar zijn leerling blijft” in zoverre niet op zijn ploeg van toepassing zullen zijn, dat de geelzwarten zijn evenknie zullen worden. Wat zal dan Piet Bloemhoff, gisteren gecamoufleerd met een pet, een gelukkige tijd tegemoet gaan.

En GVAV? Op de tribune werd een kleine strijd gevoerd tussen voorzitterlijk optimisme, pessimisme bij een ander en…. zenuwen van een derde. Maar alle drie hadden ze deze stille hoop, dat aangepakt zou worden, om het gisteren onmogelijk lijkende, mogelijk te maken....

Nieuwsblad van het Noorden, Maandag, 10 november 1947